UPPsy-BUPsy vertegenwoordigt de psychologen uit de 4 sectoren : kliniek, onderzoek, onderwijs- en schoolpsychologie, arbeids- en organisatiepsychologie. Onze leden zijn werkzaam in diverse settings: (privépraktijken, instellingen, centra voor geestelijke gezondheidszorg, dagcentra, CAW’s, CLB’s, scholen, universiteiten, onderzoekscentra, onderwijsinstellingen, opvoedingscentra, bedrijven, hospitalen, gevangenissen enz…).

UPPsy-BUPsy wil haar visie op de organisatie van het werk én op het werk van psychologen uitdragen en verdedigen. Het domein van het psychosociale heeft zijn eigen paradigma, dat verschilt van het medische en dat gerespecteerd en erkend dient te worden.

Hoewel onze beroepsvereniging er altijd naar gestreefd heeft het beroep van psycholoog te vrijwaren van de regeldrift die samengaat met het gegeven dat we ondertussen beschouwd worden als een “gezondheidszorgberoep” (wat dan geldt voor de school- en klinische psychologen), leggen we ons ondertussen, met respect voor de wet, toe op pogingen “het eigene van het paradigma van de psychologie” zoveel als kan te beschermen binnen het kader van de gezondheidszorgberoepen.

We onderschrijven het Europees Charter van de Psychologen dat stelt dat « éénieder in de mogelijkheid moet zijn om zich rechtstreeks en vrij te kunnen richten naar een psycholoog van zijn keuze. » Dit heeft tot gevolg dat de toegang tot de psycholoog niet geregeld wordt door de verwijzing of het voorschrift van een andere beroepsgroep.

Dat neemt niet weg dat wederzijdse samenwerking tussen alle gezondheidswerkers sterk wordt aangemoedigd.

Pogingen om de psychotherapie als een eigen professie te blijven beschouwen (los van welzijn, los van gezondheidszorg) zijn gefnuikt door de wetten die de psychotherapie als een “specialisatie binnen de geestelijke gezondheidszorgberoepen” beschrijft. Dat weerhoudt onze beroepsvereniging er niet van te blijven pleiten voor de psychotherapie en haar eigenheid, ook tegenover de klinische psychologie.

Voor Uppsy-Bupsy zijn de volgende streefdoelen van wezenlijk belang:

1. Wat betreft de psychologie

• We ijveren voor een eigen positie die ons niet opsluit binnen het medisch denken en die het eigene van het psychologisch paradigma respecteert.
• We ijveren ervoor de psychologie als een eigen paradigma en onderzoeksveld te blijven beschouwen en te blijven inzetten op wat de psychologen, werkzaam in erg veel verschillende domeinen, verenigt.
  In die context is het behoud van de psychologencommissie en de bescherming van onze deontologie, die zowel arbeids- organisatie- en school-psychologen als experimentele en klinische psychologen verbindt, voor ons van wezenlijk belang.
• Wij pleiten voor de bevestiging van het gegeven dat psychologie, als wetenschap deel uitmaakt van de humane wetenschappen en dat de opleidingen aan onze universiteiten dan ook verbonden blijven met de faculteiten binnen de humane wetenschappen.

2. Wat betreft psychologische zorg:

• Wij willen dat regelgeving betreffende ons beroep onze autonomie maximaal respecteert: het is aan de psycholoog, in samenspraak met zijn cliënt, en dat zonder tussenkomst van bijvoorbeeld artsen, te bepalen aan welke frequentie sessies ingepland worden en hoelang een zorgproces loopt.
• Het beroepsgeheim blijft voor ons de hoeksteen van psychologisch werk. Het is alleen op basis van de zekerheid dat wat gedeeld wordt vertrouwelijk blijft, dat echt vrij spreken mogelijk is.
  We ijveren voor overleg en multidisciplinair werken als de cliënt daarmee instemt en als blijkt, binnen het lopend proces, dat samenwerken met andere mensen die in de zorg voor de cliënt betrokken zijn, noodzakelijk is om kwalitatieve zorg te kunnen (blijven) bieden.
• Psychologische (en psychotherapeutische) zorg kan steunen op een aantal denkkaders, alle als gelijkwaardig in verschil te beschouwen, die geworteld zijn in een traditie waarin een bepaalde kijk op pathogenese ook de behandeling vorm geeft.
  Die rijkdom aan denkkaders geeft de cliënt de mogelijkheid te kiezen voor een aanpak die het best aansluit bij zijn persoon en problematiek. Tenslotte dient elke behandeling afgestemd worden op het unieke van de cliënt in diens context, vertrekkende vanuit een degelijk psychologisch-wetenschappelijk kader.
• Wij zien, bij het organiseren van de ambulante GGZ, in de ‘meerstemmigheid’ een grote meerwaarde. In het ondersteunen van mensen met psychische problemen kunnen ook non-verbale therapieën een grote rol spelen: naar analogie met het werk in ‘instituten’ pleiten we ervoor ook in de ambulante zorg op basis van gelijkwaardigheid samen te werken met bijvoorbeeld muziektherapeuten, creatieve en psychomotore therapeuten, etc.
• Voor wat betreft terugbetaling van psychologische zorg denken wij dat het belangrijk is dat elke zorgvraag als gelijkwaardig beschouwd wordt. Mensen met een psychologische zorgnood moeten binnen het preventieve luik, het curatieve luik of binnen de langdurige zorg op eenzelfde manier ondersteund worden. Elk terugbetalingssysteem dat mensen of hun zorgvragen discrimineert moet vermeden worden.

3. Wat betreft psychotherapie

• We beschouwen de psychotherapie als een specifiek beroep, waarvoor een opleiding, een persoonlijk psychotherapeutisch proces en een gesuperviseerde praktijk noodzakelijke voorwaarden zijn. Enkel onderwezen worden, volstaat voor ons niet.
  Dit beroep moet, vinden wij, toegankelijk zijn voor alle geestelijke gezondheidswerkers – in de brede zin van het woord – die het verlangen hebben zich therapeutisch te vormen.
• Psychotherapie blijft, althans voor ons, een erg specifiek terrein dat mensen de kans biedt, een eigen weg te zoeken, in dialoog, binnen een leven dat we als complex en gelaagd beschouwen. Een leven waarin de betekenis van wat als lastig ervaren wordt onlosmakelijk verbonden is met de geschiedenis van mensen, hun relaties met anderen en de ‘wereld’, hun verlangen ergens aansluiting of zingeving te vinden.
• We pleiten voor verhoogde aandacht omtrent de verschillen tussen psychologische en psychotherapeutische zorg, met respect voor ieders competenties en werkterrein.